Dvf:- Dvf

Dvf ¦ cl. 1. P. Dva/rati (Naigh. ii, 19; Dhātup. xxii, 41 ; perf. daDvAra Gr.; aor. aDvArzIt, ib.; 3. pl. Ā. a/DUrzata, RV.; Prec. DvfzIzwa, Bhaṭṭ.; Dvari Gr.; fut. Dvarizyati, DvartA, ib.)
to bend, cause to fall, hurt, injure, RV.; TS. :
Caus. DvArayati Gr.:
Intens. dADvaryate, Pāṇ. vii, 4, 30, Kāś. :
Desid. duDvUrzati and diDvarizati, Vop.